Trideset godina od čuvenog
"pamfleta" Srpske akademije nauka i
umetnosti
Statistika
protiv Memoranduma
* Danas kada
se čita Memorandum može se
zaključiti da je bio pun paušalnih,
naučno nepotkrepljenih ocena i
pogrešnih zaključaka. Nije ni čudo
što i nije usvojen od strane
SANU, jer ne bi ni bio stavljen na
glasanje kao rad koji ne zavređuje
status akademskog
Prošlo je
30 godina od dana kada je pamflet
ili propagandni materijal, kako ga
je okarakterisao akademik Pavle
Savić, poznat kao Memorandum SANU,
ugledao svetlost dana.
Piše:
Vlatko Sekulović, 9. decembar 2016,
Danas
Ni dan-danas nije
bas najjasnije ko su pisci i na koji
način je taj pamflet dospeo u
javnost. Kada se čita sa ove
vremenske distance, čitaocu sa iole
malo zdravog razuma i osnovnog
obrazovanja upadaju u oči
protivrečnosti ovog pamfleta sa
registrovanim statističkim podacima.
Naime, pisci ovog
pamfleta koriste pravne i istorijske
argumente, moral, kulturu, itd. kako
bi obrazložili svoje teze, a među
njima se posebno ističu, u svojoj
nelogičnosti, ekonomski i
demografski argumenti. Pisci ovog
pamfleta ističu neke podatke sa
ciljem da ukažu na podređeni,
neravnopravni status Srbije i
srpskog naroda u Jugoslaviji.
Međutim, kada se analizira
statistika, dolazi se do podatka da
je u periodu od 1955. do 1985.
godine industrijska proizvodnja u
Srbiji više nego udesetostručena, a
u Hrvatskoj i Sloveniji
usedmostručena.
U periodu od 1953.
do 1989. godine učešće Srbije u
društvenom proizvodu industrije
Jugoslavije je poraslo sa 29,5% na
37,8%, dok je Slovenije palo sa 25%
na 17,7%, a Hrvatske sa 29,2 na
21,6%. Privredni zastoj Srbije je,
prema piscima pamfleta, započeo
šezdesetih, iako se broj radnika,
koji je spadao u statističke osnovne
pokazatelje razvoja, u periodu od
1965. do 1985. godine u Srbiji
povećao sa oko 1,2 miliona na 2,2
miliona. Poređenja radi u 2014.
godini je u Srbiji bilo 1,8 miliona
zaposlenih, dakle za 400.000 manje
samo u odnosu na broj radnika 1985.
godine. Vrednost osnovnih
industrijskih sredstva je u periodu
1952-1985. godina u Srbiji porasla
12 puta, u Sloveniji i Hrvatskoj 10
puta. Društveni proizvod Srbije i
Slovenije se u istom tom periodu
povećao 7 puta, u Hrvatskoj 6 puta,
a najveći rast je zabeležen u
Vojvodini 8 puta.
Dovoljni su ovi
pokazatelji kako bi se došlo do
zaključka da je Srbija u periodu od
pedesetih pa do 1985. godine,
iskusila značajan ekonomski razvoj i
to po stopama višim nego u Sloveniji
i Hrvatskoj. Uprkos statističkim
podacima, pisci pamfleta iznose
zaključak da su u navedenom periodu
Srbiju mučile nedaće, koje nisu
mučile druge narode u Jugoslaviji,
kao što je dugoročno zaostajanje
privrede usled ekonomske politike
koju su diktirali Slovenija i
Hrvatska. Ovu navodnu
diskriminatorsku ekonomsku politiku
prema Srbiji, pisci pamfleta dovode
u vezu sa međunacionalnim odnosima i
revanšizmu prema Srbiji.
Raspredanje o
ekonomiji u uvodnom delu pamfleta je
u suštini samo perfidan uvod u srž
političke misli pisaca istog, a to
je da je srpski narod diskriminisan
u tadašnjoj Jugoslaviji, odnosno
podvrgnut genocidu na Kosovu i
Hrvatskoj, te se zbog toga
jugoslovenska zajednica mora
redefinisati, u smislu njene
centralizacije radi ravnopravnosti
Srbije i zaštite Srba. U delu
pamfleta koji se bavi položajem
srpskog naroda izvan Srbije, dolazi
do izražaja manipulacija
informacijama i podacima. Tako pisci
pamfleta, pokušavajući da dokažu
neravnopravan položaj Srba u
Jugoslaviji i njihovu diskriminaciju
u Hrvatskoj, navode da se broj Srba
u Hrvatskoj od 1948. godine smanjio
sa 543.795 Srba, na 531.502 prema
popisu iz 1981. godine, a pri tom
potpuno zanemarujući da je u istom
tom periodu u Jugoslaviji broj Srba
porastao sa 6.547.711, od čega
4.823.730 u Srbiji, na 8.140.452, od
čega 6.182.155 u Srbiji.
Još veći paradoks
i najveći demanti teze o ugroženosti
Srba u Hrvatskoj je podatak da je
broj Srba u Hrvatskoj u poslednjoj
deceniji života SFRJ porastao na
581.663 odnosno za preko 50.000 u
odnosu na 1981. godinu, a prema
popisu iz 1991. godine. Međutim
pisci pamfleta prikazuju smanjenje
od 12.000 kao genocid nad Srbima,
što ih dovodi do zaključka da
"izuzimajući" period postojanja NDH,
Srbi u Hrvatskoj nikada u prošlosti
nisu bili toliko ugroženi koliko su
danas. Rešenje njihovog nacionalnog
položaja nameće se kao prvorazredno
političko pitanje. Naravno, Kosovo
je još zanimljiviji primer, jer
pisci pamfleta tvrde da se na Kosovu
sprovodio genocid nad Srbima, iako
je u posmatranom periodu od 1948.
godine broj Srba na Kosovu porastao
sa 171.911 na 209.497 prema popisu
iz 1981. godine, dakle za više od
37.000.
Stav tadašnjeg
političkog rukovodstva Srbije prema
pamfletu je, izgleda, bio šarolik,
od Stambolića, koji je oštro
kritikovao taj pamflet, do Bore
Jovića, koji sam kaže da je to
najbolji dokument koji je analizirao
stanje u Jugoslaviji i položaj
srpskog naroda. Međutim i stav samih
akademika je bio različit, od pisaca
tog pamfleta, Vasilija Krestića,
koji i dan-danas tvrdi slično Bori
Joviću, do već pomenutog Pavla
Savića, predsednika SANU, Vase
Čubrilovića i drugih koji su se
otvoreno distancirali i kritikovali
taj pamflet. Slobodan Milošević
izgleda da je menjao javno iskazani
stav prema tom pamfletu, ali je
1990. godine postavio za autora
programskih osnova novoformirane
Socijalističke partije Srbije jednog
od glavnih autora pamfleta, Mihajla
Markovića, da bi ga potom izbacio iz
partije 1995. godine, kad je shvatio
gde ga je ovaj odvukao i gde tek
hoće da ga odvuče, u samoubistvo
nacije.
Međutim, ono što
je danas bitno jeste šta se dešavalo
sa Srbijom i srpskim narodom od
objavljivanja tog pamfleta i koje su
posledice politike koju su
definisali pisci tog pamfleta?
Demografski podaci najbolje
sublimiraju rezultate te politike.
Broj stanovnika u Srbiji smanjio se
u periodu od 1991. godine do
1.1.2016. godine sa 7.762.569 na
7.076.371, odnosno za oko 700.000.
Broj Srba u Srbiji se smanjio sa
6.446.595 popisanih 1991. godine, na
5.988.150 u 2011. godini, odnosno na
manje nego što ih je bilo u vreme
pisanja pamfleta. Kako god da se
okrene, činjenica je da se u periodu
tzv. neravnopravnog položaja Srbije
u Jugoslaviji, od 1948. do 1991.
godine, broj Srba u Srbiji povećao
za dva miliona, a u periodu od
"oslobođenja" od Jugoslavije, 1991.
godine, taj broj se do danas
verovatno smanjio za preko 600.000.
Danas kada se čita
Memorandum može se zaključiti da je
bio pun paušalnih, naučno
nepotkrepljenih ocena i pogrešnih
zaključaka. Nije ni čudo što i nije
usvojen od strane SANU, jer ne bi ni
bio stavljen na glasanje kao rad
koji ne zavređuje status akademskog.
Međutim, problem SANU jeste što se
suštinski nije izjasnila kao
institucija o tom pamfletu, a to je
mogla da uradi ne pravdanjem da to
nije bio dokument koji je zvanično
usvojen, pa su pojedinci mogli da
manipulišu sa tom činjenicom kako je
kome koristilo, već usvajanjem
celovitog dokumenta koji bi bio
alternativa ovom pamfletu i na taj
način bi SANU dala na nauci
zasnovane odgovore na probleme
Srbije i srpskog naroda. Predugo se
čeka stav SANU po pitanjima koje su
obradili pisci tzv. Memoranduma, a
od kojih su neka i danas životno
aktuelna. Međutim, zabrinjavajuće
deluju reči akademika Kostića, koji
navodi da se SANU ne odriče ljudi
koji su pisali Memorandum. Dok se
SANU ne odrekne tih ljudi, srpski
narod će biti uskraćen za pravo da
zna stav akademika kao kolektiva o
ključnim pitanjima sredine u kojoj
SANU deluje, po rečima akademika
Kostića, pa i o pomenutom pamfletu,
ne o njegovoj sadržini, već o
posledicama koje je taj pamflet
proizveo po srpski narod, a što je
još bitnije biće uskraćen za
odgovore naučne i kulturne elite na
pitanje kako sprečiti dalje tragične
posledice nacionalističke politike,
zasnovane na tezama iz tog pamfleta,
po srpski narod i Srbije kao
društva.
Autor je advokat iz Beograda
|